45

Deze keer spraken ze bij Perez thuis af. Taylor had daar altijd het idee op een boot te zitten, doordat er water tegen de muur klotste en er meeuwen op het dak zaten. Toen Perez naar de keuken ging om koffie te zetten, ging Taylor in de woonkamer op de grond liggen en sprak hij met luide stem tegen Perez. Het was zijn rug, zei hij. Hij had rugklachten, die van tijd tot tijd terugkwamen. Een oude sportblessure. Soms kon hij zijn rug alleen maar ontlasten door op de grond te gaan liggen.

‘Ik had het zelf kunnen uitvogelen,’ riep Taylor. Zo te horen was hij boos op zichzelf. ‘Booth had thuis een foto van Edith en Lawrence. Die foto hadden onze collega’s in West Yorkshire naar me gemaild. Ze stonden er echt als een stel op. Als ik had geweten dat ze iets met elkaar hadden, zou ik de zaak eerder hebben opgelost dan jij. Maar ik was er zelf niet bij toen het huis van Booth doorzocht werd. Onze collega’s zagen niets bijzonders aan die foto.’

Perez kwam binnen met een dienblad, met daarop een koffiekan, bekers en een pak chocoladekoekjes.

‘Je zou het toch niet achter haar hebben gezocht?’ vroeg Taylor wat zachter. ‘Zo groot was ze nou ook weer niet.’ Hij kwam overeind, rekte zich uit en pakte een beker met koffie van het dienblad.

‘Maar sterk was ze wel. Ze werkte nog steeds mee op het land, en in het verzorgingshuis hielp ze het personeel vaak met het tillen van de bewoners. Booth had totaal geen aanval verwacht. Toen hij eenmaal het touw om zijn nek had, was het snel bekeken. Het in scène zetten van een zelfmoord was daarna een peulenschil.’

‘Waarschijnlijk dacht ze dat ze er wel mee weg kon komen. Zelfs als de botten na al die jaren werden gevonden, zou niemand aan moord denken.’

‘Iedereen dacht dat Lawrence was weggegaan omdat Bella zijn hart gebroken had,’ zei Perez. ‘Hij had tegen haar gezegd dat hij weg wilde, en het kwam haar wel goed uit dat iedereen dacht dat hij om haar vertrokken was. Ze is een trotse vrouw. Kenny zat toen op Fair Isle, en daarom was er niemand die Lawrence op de boot heeft uitgezwaaid en kon bevestigen dat hij inderdaad van het eiland was verdwenen. Toen Kenny terugkwam, was het verhaal al een eigen leven gaan leiden en geloofde hij zonder meer wat er werd verteld: Lawrence was vertrokken omdat Bella niet met hem wilde trouwen.’

Perez dacht dat er mensen in Biddista waren die wisten dat het zo niet gegaan was, of die in elk geval een vermoeden hadden. In een dergelijk gehucht was het onmogelijk om een relatie geheim te houden. Ze hielden hun gedachten gewoon voor zich. Het was geen complot, want het was nooit beraamd. Lawrence verdween en niemand zette daar vraagtekens bij. De bewoners wilden het gewoon niet weten. Dat was op Shetland soms de enige manier om te overleven. Perez dacht dat Willy misschien ook een vermoeden gehad moest hebben, maar dat hij Kenny in bescherming wilde nemen. Hij had Booth de avond na de moord immers naar de boot gebracht.

‘Waarom kwam Booth pas na al die jaren terug?’ Taylor zat nog steeds op de grond, met zijn benen languit voor zich.

‘Hebzucht,’ zei Perez. ‘Hij had net zijn dochter teruggevonden en wilde het met haar goedmaken door haar geld of een groot cadeau te geven, zodat ze weer van hem zou gaan houden. Financieel kon hij zijn hoofd maar net boven water houden, en hij had geen reservepotje waar hij uit kon putten. Het kostte hem al moeite genoeg om zijn bedrijfje niet failliet te laten gaan. Maar toen zag hij die documentaire op tv, waarin Kenny en Edith blijkbaar als grootgrondbezitters werden afgeschilderd, en besloot hij zijn kans te grijpen.’

‘Waarom heeft hij niet geprobeerd Edith meteen na de dood van Lawrence te chanteren?’

‘Wat had dat voor zin? De Thomsons zaten toen krap bij kas. Pas de laatste jaren zijn ze wat beter in de slappe was komen te zitten. Booth wilde het hele avontuur op Shetland het liefst vergeten. Bella wees de ene na de andere aanbidder af, en Booth liet voortdurend mensen in de steek. Bovendien denk ik dat Willy hem met zachte hand heeft overgehaald om te vertrekken. Vroeger was Willy een forse vent, en hij heeft ervoor gezorgd dat Booth daags daarna met de boot vertrok.’

‘Maar toen Booth terugkwam, besloot Edith niet op zijn eisen in te gaan.’

‘Ze komt uit een arm gezin,’ zei Perez. ‘Daarom was ze niet van plan hem zomaar geld te overhandigen waar ze zelf hard voor had moeten werken. Bovendien was ze gewend greep op de dingen te houden en bepaalde geheimen met zich mee te dragen. Ze dacht dat niemand iets zou merken.’ Perez zat in de vensterbank en keek uit over het water.

‘En dat geheugenverlies? Wat had dat voor nut?’

‘Dat gedoe op het feestje was alleen maar bedoeld om Bella een hak te zetten. Booth had niet verwacht dat een politieman zich over hem zou ontfermen, en ik zei meteen wat ik voor de kost deed. Hij was niet van plan uit te leggen wat hij in Biddista kwam doen. Door net te doen of hij zijn geheugen was kwijtgeraakt, hoefde hij mijn vragen niet te beantwoorden.’

‘En wat had Wilding met dit alles te maken?’

‘Niets. Wilding had het zo druk met zijn sprookjes en zijn nieuwe huis dat hij nergens anders aan kon denken. Hij heeft weliswaar met Willy gepraat, maar dat ging alleen maar over oude Shetlandse volksverhalen. Materiaal voor zijn nieuwe serie boeken. Meer niet.’

Taylor kwam overeind en zette zijn beker op het dienblad. Fronsend zei hij: ‘Het is je weer gelukt. Je hebt me verslagen.’

‘Op eigen terrein,’ zei Perez. ‘Ik zou niet weten wat ik zou moeten beginnen als ik in Inverness was.’

Taylor leek iets te willen zeggen, zweeg uiteindelijk en glimlachte alleen maar.

Twee dagen later werd Taylor door Perez naar Sumburgh gebracht. Fran reed ook mee. Ze was net koffie gaan halen en had de twee mannen in de vertrekhal achtergelaten, toen de vlucht van Taylor werd omgeroepen. Taylor pakte zijn tas, liep naar de rij wachtenden en draaide zich om.

‘Ik had het je eigenlijk niet willen vertellen,’ zei hij ineens, ‘maar ik krijg een andere baan. Dat is via een headhunter gegaan.’ Zijn typerende wolfachtige grijns verscheen op zijn gezicht. ‘Kun je je dat voorstellen? Ik ga terug naar Liverpool en word chef van het team Ernstige Delicten. Eerst wilde ik het niet. Te dicht bij mijn ouderlijk huis, te veel slechte herinneringen. Maar hier wil ik nooit meer naartoe. Dit weer, dit licht. Nog één zo’n zaak en ik word net zo gestoord als jullie allemaal.’

Hij grijnsde nogmaals, om duidelijk te maken dat het als grapje bedoeld was, draaide zich om en begaf zich naar de gate. Door het hoge raam zagen ze hem naar het vliegtuig lopen, maar hij keek niet meer om.

‘Heb je zin om een eindje te lopen of ergens koffie te drinken?’ Ze zaten in de auto en reden naar het noorden. Hij had van tevoren bedacht hoe hij zijn voorstel zou inkleden maar vond de vraag nu toch abrupt en gekunsteld klinken.

‘Leuk.’

‘We zouden naar Biddista kunnen gaan.’

‘Waarom?’ vroeg Fran. ‘Dat is toch voorbij? Dat valt nu toch niet meer onder jouw verantwoordelijkheid?’

‘Zo zie ik dat niet.’

‘Denk je echt dat de inwoners je graag weer willen zien?’

‘Ze zijn misschien met vragen blijven zitten,’ zei hij.

‘Ik vind het nogal arrogant om te denken dat je onmisbaar bent.’ Maar ze zei het vriendelijk, en hij nam aan dat ze dus met zijn plan instemde. Daar was hij blij om, want hij zag ertegen op om in zijn eentje naar Biddista te gaan.

Ze zetten de auto bij het Herring House neer en bleven een tijdje naar de zee kijken voordat ze naar binnen gingen. Er waren geen klanten in het café, maar Martin en zijn moeder zaten aan een tafeltje zachtjes met elkaar te praten. Toen Aggie hen zag, stokte het gesprek. Perez begroette hen met een hoofdknikje.

‘Ik vind het vervelend,’ zei hij, ‘hoe het allemaal is gelopen.’

Zwijgend tuurden ze voor zich uit. Hij vroeg zich af of het zo zou blijven en of iemand in Biddista ooit nog een woord met hem wilde wisselen.

‘Ik zei net tegen Martin,’ zei Aggie, ‘dat ik niet wist wat er met Lawrence was gebeurd. Ik was er in elk geval niet zeker van. Je weet hoe het hier gaat, Jimmy. Soms zijn er dingen die je liever niet wilt weten. Maar toch neem ik het mezelf kwalijk dat er daarna bepaalde zaken zijn voorgevallen.’

Er viel een korte stilte, waarna Martin hun bestelling opnam. Plotseling was alles weer bij het oude, als een film die was stopgezet maar nu weer op de normale snelheid doorging. Alsof ze twee toeristen waren die naar het Herring House waren gekomen om koffie te drinken.

‘Ingirid en haar man komen weer in Skoles wonen,’ zei Aggie, ‘om Kenny gezelschap te houden. Ze is in verwachting, en het kan elk moment zo ver zijn. Het zal fijn zijn als er in Biddista een kind bij komt.’ Perez wist dat ze ook aan haar eigen kleinkind zat te denken.

‘Jammer dat Willy niet meer met ze kan gaan varen.’

‘Misschien wel jammer,’ zei ze. ‘Maar vroeger was het ook niet altijd alles, hoor.’ Ze keek hem glimlachend aan. ‘Ga maar naar huis, Jimmy. Op een dag als vandaag hebben jullie wel wat beters te doen. We hebben jullie niet meer nodig.’

Fran gaf hem een arm. Hij voelde de zijdeachtige stof van haar mouw langs zijn blote huid strijken. Ze keek hem glimlachend aan.

‘Ja, laten we naar huis gaan, Jimmy,’ zei ze. ‘We hebben inderdaad wel wat beters te doen.’